ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ – ΣΥΝΤΑΓΜΑ. ΕΚΘΕΣΗ ΣΕ ΑΜΙΑΝΤΟ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΟΣ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ – ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ. ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΥΝΑΦΕΙΑ – ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΤ’ΑΡ.105 ΕισΝΑΚ – ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ. ΑΓΩΓΗ ΣΥΓΓΕΝΩΝ – ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΩ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΔΥΝΗΣ. ΕΦΕΣΗ – ΑΝΤΕΦΕΣΗ. Στην επίδικη περίπτωση οι ενάγοντες υποστήριξαν ότι η προσβολή του συζύγου και πατρός τους,αντίστοιχα – ένστολου του Πολεμικού Ναυτικού -, από ανίατη ασθένεια συνδέεται αιτιωδώς με παράνομες ενέργειες των οργάνων του εναγομένου, τα οποία, δεν έλαβαν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, προς αποφυγή της εκθέσεώς του στον αμίαντοε – Με την εκκαλουμένη επιδικάσθηκε στους ενάγοντες χρηματική ικανοποίηση, κατ’άρθρα 105 ΕισΝΑΚ και 932 ΑΚ, λόγω ψυχικής οδύνης, που υπέστησαν από τον θάνατο του προσφιλούς τους προσώπου. Άσκηση έφεσης από το Δημόσιο, το οποίο υποστήριξε ότι, κατά τον χρόνο υπηρεσίας του θανόντος στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, δεν είχε θεσμοθετηθεί ούτε σε εθνικό, αλλά ούτε και σε διεθνές ή ευρωπαϊκό επίπεδο, κάποιο νομοθέτημα σχετικά με την προστασία των εργαζομένων που εκτίθεντο σε αμίαντο, ενώ τα νομοθετήματα που επικαλέσθηκαν οι ενάγοντες, είτε δεν αφορούσαν ειδικά σε μέτρα προστασίας από την έκθεση σε αμίαντο, είτε δεν περιελάμβαναν στο πεδίο εφαρμογής τους τα πολεμικά πλοία – Περαιτέρω, δε, αρνήθηκε την ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξεων ή παραλείψεων των οργάνων του και της βλάβης του συγγενούς των εναγόντων. Το Δικαστήριο κρίνει ότι το εκκαλούν όφειλε, κατ’εφαρμογή των ισχυουσών διατάξεων, σύμφωνα με το προστατευόμενο από το Σύνταγμα δικαίωμα στην υγεία, να λάβει δια των οργάνων του μέτρα προστασίας και των υπηρετούντων σε αυτό στρατιωτικών, οι οποίοι εργάζονταν υπό συνθήκες κινδύνου λόγω της εκθέσεώς τους στον αμίαντο, κι ως εκ τούτου, ορθώς έκρινε το πρωτόδικο δικαστήριο, ότι συντρέχει παράνομη ενέργεια των οργάνων του Δημοσίου. Περαιτέρω, κρίνει ότι στην πρόκληση του ζημιογόνου αποτελέσματος, συντέλεσε, τόσο το εκκαλούν Δημόσιο, όσο και ο συγγενής των εφεσιβλήτων, έτσι ώστε συντρέχει συνυπαιτιότητα τους, επιμεριζόμενη σε ποσοστό 50%. Τέλος, ο λόγος της έφεσης σχετικά με τον καθορισμό της χρηματικής ικανοποιήσεως και την επίδραση που πρέπει να ασκεί η πρωτοφανής δημοσιονομική κρίση στη Χώρα, είναι απορριπτέος, ως αβάσιμος – Ορθώς λοιπόν, με την εκκαλούμενη ορίσθηκε η χρηματική ικανοποίηση στο εύλογο και προσήκον ποσό των 20.000 ευρώ για τη σύζυγο του θανόντος και στο ποσό των 10.000 ευρώ, για καθένα από τα τέκνα του. Απορρίπτει την έφεση και την αντέφεση κατά της υπ’αρ. 6747/22 αποφάσεως του ΤριμΔιοικΠρωτΑθηνών. [ Βλ. και την υπ’αρ.6747/22 απόφαση του ΔιοικΠρωτΑθ ]