ΦΟΡΟΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ – ΑΚΙΝΗΤΑ ΜΕ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ [ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ] ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΧΡΗΣΗΣ Ή ΚΑΡΠΩΣΗΣ – ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Φ.Α.Π. ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ Ν.3842/10 – ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣτΕ – ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗΣ. Περίπτωση επιβολής Φ.Α.Π σε ρυμοτομικά δεσμευμένα ακίνητα, των οποίων η δέσμευση με το σχέδιο πόλης έχει οδηγήσει, με ενέργειες της Διοίκησης, σε αδυναμία χρήσης και κάρπωσης – Δεκτή η προσφυγή – Απόρριψη της έφεσης του Δημοσίου – Άσκηση αναιρέσεως. Κατ’ αρχάς το Δικαστήριο κρίνει ότι τα εν προκειμένω ακίνητα εμπίπτουν στην κατηγορία των ακινήτων εκείνων, των οποίων η δέσμευση με το σχέδιο πόλης έχει οδηγήσει, σε αδυναμία χρήσης και κάρπωσης και ότι συνεπώς τα εμπράγματα δικαιώματα της εφεσίβλητης/αναιρεσίβλητης θα έπρεπε να εξαιρούνται από το Φ.Α.Π. του Ν. 3842/10. Με την υπ’αρ. 1439/23 απόφαση του ΣτΕ, η οποία δημοσιεύθηκε μετά την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως, κρίθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 32 παρ. 3 περ. 3.3, υποπερ. 3.3.2 του ν. 3842/2010, καθ’ ο μέρος προβλέπει εφαρμογή ενιαίου συντελεστή, αντί μηδενικού, και σε περιπτώσεις ακινήτων εντός σχεδίου, των οποίων η απαλλοτρίωση λόγω ρυμοτομίας έχει οδηγήσει σε αδυναμία χρήσης, είναι αντίθετη στις υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 5 και 17 του Συντ. και 1 του ΠΠΠ της Ε.Σ.Δ.Α, και ως εκ τούτου, μη εφαρμοστέα. Επίσης, με την υπ’αρ. 520/14 απόφαση της Ολ του ΣτΕ, κρίθηκε ότι η υπαγωγή σε Φ.Α.Π, όπως ο ΕΤΑΚ, ακινήτων που τελούν υπό ειδικές συνθήκες από άποψη πολεοδομικών βαρών, όπως είναι εκείνα που έχουν απαλλοτριωθεί λόγω ρυμοτομίας χωρίς να έχει συντελεσθεί η απαλλοτρίωση, δεν είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ και ότι, επομένως η υπ’αρ. 1085787/888/0013/13.8.2008 κανονιστική απόφαση που προβλέπει την εφαρμογή συντελεστή 0,80 (αντί μηδενικού) για τα εν λόγω ακίνητα είναι ανίσχυρη. Κατόπιν τούτου, εφόσον πρόκειται για το ίδιο με το παρόν νομικό ζήτημα, ήτοι της συμφωνίας ή μη των διατάξεων του Ν.3842/20 με το Σύνταγμα, το οποίο επιλύθηκε με την ως άνω απόφαση της Ολ του ΣτΕ, δεν συντρέχει περίπτωση υποχρεωτικής παραπομπής σε αυτήν. Όμοια δε, κρίση διατυπώνεται και στην υπ’αρ. 1620/23 απόφαση του ΣτΕ. Εν όψει λοιπόν, των ανωτέρω κριθέντων με τις υπ’αρ. 1439 και 1620/23 αποφάσεις του ΣτΕ, η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.